تأثیر آموزش نظریهٔ ذهن در مهارت های اجتماعی و خودپندارهٔ کودکان نارساخوان

چکیده  هدف: هدف پژوهش، تعیین تأثیر آموزش نظریهٔ ذهن در مهارت های اجتماعی و خودپندارهٔ کودکان نارساخوان بود.  روش بررسی: جامعهٔ آماری،تمامی دانش آموزان نارساخوان پایهٔ سوم تا پنجم شهر رشت (۱۰۰ نفر) در سال تحصیلی ۹۳-۱۳۹۲ بودند. ۲۴ نفر از دانش آموزان دختر و پسر نارساخوان با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شده و به گروه های آزمایشی و کنترل تقسیم شدند (۱۲ کودک در گروه آزمایشی و ۱۲ کودک در گروه کنترل). ابزارهای استفاده شدهٔ آزمون خواندن و نارساخوانی (۱۳۸۷)، خودپندارهٔ بک (۱۹۸۷) و آزمون مهارت های اجتماعی ماتسون (۱۹۸۳) بود. نظریهٔ ذهن در ۹ جلسهٔ ۲۰ دقیقه ای (به مدت یک ماه) به طور انفرادی در گروه آزمایشی انجام گرفت. داده های به دست آمده با روش آماری تحلیل کواریانس تجزیه و تحلیل شد.  یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش نظریهٔ ذهن توانسته است، میزان مؤلفهٔ اطمینان (۱۲٫۴۵) در مقیاس مهارت های اجتماعی (۰٫۰۰۳=p) و خرده مؤلفه های  مهارت اجتماعی (۱۸٫۷۳) و جذابیت فیزیکی (۱۶٫۹۱) در مقیاس خودپنداره (۰٫۰۰۹=p= ۰٫۰۰۱،p) را افزایش دهد.  نتیجه گیری: آموزش نظریهٔ ذهن به دانش آموزان نارساخوان، موجب بهبود مهارت های اجتماعی و خودپنداره می شود، در نتیجه تقویت نظریهٔ ذهن می تواند به عنوان یکی از محورهای اصلی آموزش، مورد توجه متخصصان و مربیان قرار گیرد.